<p>Gustav Klimt (1862-1918)</p> <p>Klimt był wybitnym członkiem innowacyjnej grupy artystów zwanych „Sezession” i jest uważany za jednego z głównych pionierów sztuki współczesnej. Poza tym jego ozdobny styl Jugendstil budzi nieodparte wrażenie, które jest inspirowane wiedeńską szkołą z końca XIX wieku (de-fin-de-siecle). Jest to elitarny styl dekadenckiej klasy średniej. Jego dzieła są niezwykle rozpoznawalne dzięki monumentalnemu stylowi w połączeniu z bizantyjską sztuką ozdobną i klasyczną symboliką, stworzoną na tle tak charakterystycznego dla jego czasów romantyzmu.</p>

<p>Jheronimus Bosch (ok. 1450–1516)</p> <p>Z artystycznego punktu widzenia światowej sławy genialny prekursor surrealizmu był w swoim czasie wyjątkowy i radykalnie inny. Hiëronymus (w skrócie Jeroen) Bosch urodził się w okresie przejściowym od średniowiecza do renesansu w Hertogenbosch w Księstwie Brabancji. Bosch umieszcza wizjonerskie obrazy we wrogim świecie pełnym mistycyzmu, z przekonaniem, że człowiek z powodu swojej głupoty i grzeszności stał się ofiarą samego diabła. Styl Hiëronymusa Boscha wywodzi się z tradycji iluminacji książek (ilustracje rękopisów ze średniowiecza). Karykaturalne przedstawienie zła tonuje jego przerażające implikacje, ale służy także jako wyzywające ostrzeżenie o podstawach teologicznych.</p>

<p>Leonardo da Vinci (1452-1519)</p> <p>Leonardo da Vinci był archetypowym przykładem ideału renesansu. Jako człowiek renesansu zajmował się prawie każdą sztuką i nauką, od malarstwa po kompozycję i od filozofii po chemię. Leonardo urodził się w toskańskim górskim miasteczku Vinci jako nieślubny syn farmerki i florenckiego notariusza. Zaczynał jako uczeń Verrocchio i został niezależnym malarzem we własnym studio. W latach 1482–1499 pracował dla księcia Mediolanu. Z powodu oblężenia Mediolanu przez Francję został zmuszony do powrotu w miejsce swoich narodzin, gdzie pracował dla Cesare Borgia jako architekt i inżynier wojskowy. Przez dziesięć lat, od 1506 r. pracował w Mediolanie i Rzymie. W ciągu ostatnich trzech lat życia był zatrudniony przez francuskiego króla Francoisa I.</p>

<p>Sandro Botticelli (1445-1510)</p> <p>Urodził się we Florencji. Jego prace oznaczają przejście od późnego średniowiecza do renesansu. Był częścią florenckiej szkoły, której patronem był Lorenzo de Medici. Sto lat później Vasari określi tę szkołę jako Złoty Wiek malarstwa. W 1481 i 1482 Botticelli spędził krótki czas w Rzymie, gdzie namalował kilka fresków w Kaplicy Sykstyńskiej. Jego prace charakteryzują się eleganckim, lirycznym bogactwem kolorów, wyrazistym nakreśleniem i triumfalnym stylem.</p>

<p>Jheronimus Bosch (ok. 1450–1516)</p> <p>Z artystycznego punktu widzenia światowej sławy genialny prekursor surrealizmu był w swoim czasie wyjątkowy i radykalnie inny. Hiëronymus (w skrócie Jeroen) Bosch urodził się w okresie przejściowym od średniowiecza do renesansu w Hertogenbosch w Księstwie Brabancji. Bosch umieszcza wizjonerskie obrazy we wrogim świecie pełnym mistycyzmu, z przekonaniem, że człowiek z powodu swojej głupoty i grzeszności stał się ofiarą samego diabła. Styl Hiëronymusa Boscha wywodzi się z tradycji iluminacji książek (ilustracje rękopisów ze średniowiecza). Karykaturalne przedstawienie zła tonuje jego przerażające implikacje, ale służy także jako wyzywające ostrzeżenie o podstawach teologicznych.</p>

<p>Jheronimus Bosch (ok. 1450–1516)</p> <p>Z artystycznego punktu widzenia światowej sławy genialny prekursor surrealizmu był w swoim czasie wyjątkowy i radykalnie inny. Hiëronymus (w skrócie Jeroen) Bosch urodził się w okresie przejściowym od średniowiecza do renesansu w Hertogenbosch w Księstwie Brabancji. Bosch umieszcza wizjonerskie obrazy we wrogim świecie pełnym mistycyzmu, z przekonaniem, że człowiek z powodu swojej głupoty i grzeszności stał się ofiarą samego diabła. Styl Hiëronymusa Boscha wywodzi się z tradycji iluminacji książek (ilustracje rękopisów ze średniowiecza). Karykaturalne przedstawienie zła tonuje jego przerażające implikacje, ale służy także jako wyzywające ostrzeżenie o podstawach teologicznych.</p>

<p>Gustav Klimt (1862-1918)</p> <p>Klimt był wybitnym członkiem innowacyjnej grupy artystów zwanych „Sezession” i jest uważany za jednego z głównych pionierów sztuki współczesnej. Poza tym jego ozdobny styl Jugendstil budzi nieodparte wrażenie, które jest inspirowane wiedeńską szkołą z końca XIX wieku (de-fin-de-siecle). Jest to elitarny styl dekadenckiej klasy średniej. Jego dzieła są niezwykle rozpoznawalne dzięki monumentalnemu stylowi w połączeniu z bizantyjską sztuką ozdobną i klasyczną symboliką, stworzoną na tle tak charakterystycznego dla jego czasów romantyzmu.</p>

<p>Gustav Klimt (1862-1918)</p> <p>Klimt był wybitnym członkiem innowacyjnej grupy artystów zwanych „Sezession” i jest uważany za jednego z głównych pionierów sztuki współczesnej. Poza tym jego ozdobny styl Jugendstil budzi nieodparte wrażenie, które jest inspirowane wiedeńską szkołą z końca XIX wieku (de-fin-de-siecle). Jest to elitarny styl dekadenckiej klasy średniej. Jego dzieła są niezwykle rozpoznawalne dzięki monumentalnemu stylowi w połączeniu z bizantyjską sztuką ozdobną i klasyczną symboliką, stworzoną na tle tak charakterystycznego dla jego czasów romantyzmu.</p>

<p>Buonarroti Michelangelo (1475-1564)</p> <p>Jako malarz, rzeźbiarz, architekt i poeta, Michelangelo Buonarroti był archetypem artysty renesansowego, „uomo uniwersale”. Jego talent zauważył w młodym wieku mecenas artystyczny Lorenzo de Medici. Przed 30 rokiem życia wyrzeźbił już dwa ze swoich najsłynniejszych dzieł: Pieta i wielką rzeźbę Dawida. Papież Juliusz II zlecił mu malowanie sufitu Kaplicy Sykstyńskiej. Pracował nad sufitem przez cztery długie lata i zyskał uznanie ze wszystkich stron za jego ogromną ekspresję, jego „terribilita”.</p>

<p>Najstarszą znaną kulturą w zachodnim Meksyku jest Chupícuaro. Z tego społeczeństwa znaleziono tylko kilka ruin i rzadkie kamienne naczynia. Tradycja ceramiczna Chupícyuaro jest jednak jedną z najbardziej znanych w Ameryce Środkowej. Większość słynnej trójkolorowej ceramiki znajduje się w grobowcach. Składa się z dekorowanych geometrycznie wazonów i naczyń w różnych formach, ale także postaci zwierząt i ludzi, które zostały namalowane w podobny sposób. Postacie żeńskie zwykle mają wyjątkowo szerokie biodra, prawdopodobnie jako symbol jej płodności. Z pokrewnych kultur wiadomo, że były one również związane z żyznością ziemi i przemianami pór roku.</p>